اختتامیه هشتادودومین جشنواره فیلم ونیز با معرفی برندگان، شب درخشانی برای سینمای جهان رقم زد. این رویداد قدیمی‌ترین جشنواره فیلم جهان است که در کاخ لیدو برگزار شد و سومین دهه قرن بیست‌ونهم را با رقابتی میان فیلمسازان برجسته به پایان رساند. شیر طلایی این دوره به جیم جارموش برای فیلم «پدر، مادر، خواهر، برادر» رسید و جایگاه او در تاریخ سینما بیش از پیش تثبیت شد.
 این جشنواره همچنان به عنوان پلی مهم برای آثار سینمایی جهت راهی شدن به فصل جوایز بزرگ، از جمله اسکار، شناخته می‌شود.
درخشش فیلم بهرام بیضایی و جوایز ویژه
یکی از لحظات مهم این دوره، بازپخش فیلم مرمت‌شده «باشو، غریبه کوچک» ساخته بهرام بیضایی بود که مورد تحسین گسترده قرار گرفت. 
همچنین فیلم «صدای هند رجب» به کارگردانی کوثر بن‌هنیه با کسب جایزه بزرگ هیئت داوران به نمادی از مقاومت فلسطین تبدیل شد. این فیلم با استقبال ایستاده ۲۲ دقیقه‌ای مخاطبان همراه بود و نشان‌دهنده قدرت سینمای مستند و روایت‌های انسانی است.
تنوع و کیفیت آثار حاضر
فیلم‌های متنوعی از کشورهای مختلف در این جشنواره حضور داشتند؛ از اقتباس گی‌یرمو دل‌تورو از «فرانکنشتاین» تا تریلر سیاسی کاترین بیگلو و کمدی سیاه پارک چان-ووک. جایزه شیر نقره‌ای بهترین کارگردانی نیز به بنی سفدی برای فیلم «ماشین کوبنده» رسید. بازیگران برجسته‌ای مثل تونی سرویللو و شین ژیلی هم جایزه بهترین بازیگر مرد و زن را دریافت کردند.
تأثیر و پیامد جشنواره
ونیز ۲۰۲۵ بار دیگر اثبات کرد که یکی از مهم‌ترین سکوهای جشنواره‌ای است که فیلمسازان برای معرفی آثارشان به آن چشم دوخته‌اند و می‌تواند مسیر موفقیت‌شان را در بازار جهانی و جوایز معتبر هموار کند. این جشنواره، علاوه بر بزرگداشت فیلم‌های مطرح، باعث معرفی چهره‌های تازه‌نفس و جلب توجه جهانی به سینمای مستقل و مهاجر شده است.
 

سریال «شکارگاه» به کارگردانی نیما جاویدی با روایت داستانی متفاوت و فضایی استعاری وارد میدان تولیدات تلویزیونی شد. این مجموعه با طرح قصه‌ای حول محورتم شکار و شکارچی در عمارت نفرین‌شده، تلاش داشت چالش‌های انسانی، اجتماعی و اخلاقی را در بستر تاریخی به تصویر بکشد. اما شتاب‌زدگی در فیلمنامه‌نویسی و نقاط ضعف متعدد در پرداخت شخصیت‌ها و قصه، باعث شد «شکارگاه» نتواند به اهداف بلندپروازانه‌اش برسد و محتوایی سطحی ارائه دهد.
بهره‌گیری استعاری «شکار» و «شکارچی» در بستر تاریخی و اجتماعی
«شکارگاه» از همان نامش مفهومی استعاری می‌سازد؛ انسانی گرفتار در موقعیت‌های بحرانی و پیچیده اجتماعی که میان بقا و تباهی، مانند شکار و شکارچی در جنگل تاریک سرگردان است. این جهان نمادین می‌توانست بستری غنی برای نقد مناسبات قدرت و خشونت اجتماعی باشد اما روایت سریال نتوانست این ظرفیت را به طور کامل بسط دهد.
ضعف فیلمنامه و شتاب‌زدگی در پیشبرد قصه
شاه‌کلید مشکل «شکارگاه» فیلمنامه‌ای شلخته و شتاب‌زده است که فرصت رشد موقعیت‌ها و تعمیق شخصیت‌ها را نمی‌دهد. مخاطب درگیر برش‌های ناگهانی و حل معماهای بی‌منطق می‌شود و این همراهی را کاهش می‌دهد.
شخصیت‌پردازی ناکافی و عدم ایجاد هم‌ذات‌پنداری
سریال در خلق شخصیت‌های باورپذیر و پرداخت کامل آن‌ها ناکام مانده است. بازیگران علی‌رغم تلاش، نتوانسته‌اند نقش‌هایی فراتر از تیپ‌های کلیشه‌ای ارائه دهند که موجب ضعف ارتباط عاطفی مخاطب با داستان می‌شود. بسیاری شخصیت‌ها نیمه‌کاره رها می‌شوند یا صرفاً برای پر کردن سکانس‌هایی بی‌تحرک به کار می‌روند.
طراحی صحنه و فیلمبرداری جذاب ولی ناکافی
از نقاط قوت مجموعه می‌توان به طراحی صحنه و فضاسازی بصری مناسب اشاره کرد که در ابتدا جذابیت بصری ایجاد می‌کند، اما این جذابیت در برابر فیلمنامه ضعیف و فقدان کشش داستانی تاب نمی‌آورد و تأثیرگذاری لازم را ندارد.
تیم بازیگری و فقدان تطابق نقش‌ها با توانایی‌ها
ظاهر شخصیت‌ها و اجرای بازیگران مثل پرویز پرستویی و مهدی حسینی، بیشتر تداعی‌کننده نقشی تکراری با لباسی جدید است. این عدم تطابق موجب شده شخصیت‌ها از نظر عمق روانشناختی و تحولی نتوانند نظر مخاطب را جلب کنند و حس تازگی نداشته باشند.
استفاده ناکارآمد از ظرفیت‌های تاریخی و روانشناختی
سریال در پرداخت به رویدادها و نمادهای تاریخی مانند فروش دختران قوچانی یا گنج سلطنتی، از دغدغه‌های عمیق تاریخی خود فاصله می‌گیرد و این بخش‌ها به شکلی شعاری و کم‌عمق دنبال می‌شود. این روند فرصت‌های ارزشمند روایت را هدر داده و باعث می‌شود مخاطب نسبت به بعد تاریخی و اجتماعی قصه چندان احساس ملموس و تاثیرگذاری نداشته باشد.
انحراف داستانی و ضعف در روایت روابط عاطفی
روابط عاشقانه و عاطفی در سریال بسیار سطحی، زودهنگام و مصنوعی شکل گرفته و فاقد زمینه‌سازی درست است. این نقد بر روند روایت کلی سایه می‌اندازد و باعث می‌شود درام بین شخصیت‌ها دچار ضعف جدی شود؛ چیزی که به ارتباط بهتر مخاطب با قصه آسیب می‌زند.
پایان‌بندی کم‌اثر و سست؛ ناکامی در ایجاد تراژدی مؤثر
پایان «شکارگاه» به جای ایجاد تأثیر عمیق و حس تراژیک، با صحنه‌های اکشن تاریخی‌گذشته و کش‌دار، بیشتر به لحظه‌ای خنده‌دار و فراموش‌شدنی تبدیل شده است. این نقطه ضعف در نتیجه کل روند روایی سریال رخ می‌نماید و نشان می‌دهد که سریال علی‌رغم پتانسیل اولیه‌اش نتوانسته انتظارات مخاطب را برآورده کند.
آزمون ناموفق در تلفیق داستان تاریخی، جنایی و روانشناختی
ضعف اساسی در فیلمنامه و شخصیت‌پردازی همراه با شتاب‌زدگی در روایت، این اثر را از تحقق فرم و محتوا دور کرده‌اند. به رغم طراحی صحنه و کارگردانی اولیه قابل قبول، سریال فرصت‌های بکر موجود در موضوع و فضا را از دست داده و نتیجه، اثری است که خود از عمارت نفرین‌شده خسته و درگیر سردرگمی است، بدون اینکه مخاطب را به همراهی عمیق و پرمعنی دعوت کند.
 

«آوازخوان طاس» با ترجمه مهرجویی روی صحنه می‌رود
به گزارش ایرنا؛ آواز خوان طاس عنوان نمایشی است به نویسندگی اوژن ‌یونسکو (نمایشنامه نویس و نویسنده فرانسوی) که با ترجمه داریوش مهرجویی و کارگردانی قاسم عبداللهی که از ۱۶ شهریور تا ۱ مهر ساعت ۱۹ در تماشاخانه سیمرغ به روی صحنه می‌رود.پکارگردان نمایش می‌گوید: آوازخوان طاس جزو آثار شاخص ادبیات نمایشی در جهان با متن سبک ابزورد است و من به این سبک علاقه زیادی دارم. این نمایشنامه بارها اجرا شده و کار سختی با ریسک بالاست.قاسم عبداللهی افزود: من هم همیشه دنبال ریسکم و دوست دارم کارهای بزرگ انجام بدهم هدفم از انتخاب نمایشنامه دیگران این است که یک اجرای متفاوت به شیوه‌ای که نگاه و استنباط خودم است داشته باشم و بتوانم دیدگاه خودم را در فرم اجرایی بیان کنم.

هر شب یک کنسرت در جشنواره ملی فرهنگ و هنر شهمیرزاد
دبیر پنجمین جشنواره فرهنگ و هنر شهمیرزاد از اجرای کنسرت همای در حاشیه این جشنواره ملی در شهمیرزاد خبر داد.رضا عقیلی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: در جشنواره امسال اجراهای متعددی از موسیقی اقوام پیش‌بینی شده است در حقیقت در هشت شب این رویداد مهم فرهنگی هنری شاهد هشت کنسرت خواهیم بود.وی با بیان اینکه سال گذشته اجرای سالار عقیلی در جشنواره با استقبال مردم مواجه شد ادامه داد: امسال قرار است که شاهد
 اجرای کنسرت همای از خوانندگان بنام کشور باشیم. 

سریال «محکوم» به کارگردانی سیامک مردانه، یکی از تازه‌های شبکه نمایش خانگی است که با تبلیغات گسترده و حضور بازیگران شناخته‌شده‌ای مانند ساره بیات، کوروش تهامی و پژمان جمشیدی، توجه بسیاری را به خود جلب کرد. این اثر که نخستین قسمت آن اخیراً در پلتفرم فیلیمو منتشر شده، نوید داستانی جذاب و متفاوت را می‌دهد اما آیا توانسته انتظارات را برآورده کند؟ در ادامه به بررسی و نقد اجمالی قسمت اول این سریال می‌پردازیم.
بازگشت بزرگان اما با تکرار کلیشه‌ها
بازگشت ساره بیات پس از چند سال دوری از شبکه نمایش خانگی و نقش‌آفرینی کوروش تهامی، دو نقطه قوت اولیه سریال هستند که باعث جلب توجه مخاطبان شدند. همچنین حضور پژمان جمشیدی، هرچند در قسمت اول غایب بود، از دیگر نکات قابل توجه است که احتمالاً در نقش بازپرس وارد ماجرا خواهد شد. با این وجود، روند قصه و نحوه روایت در قسمت اول نشان می‌دهد که سریال در دام تکرار موضوعات کلیشه‌ای افتاده است؛ موضوعاتی مانند عشق‌ نامتعارف، ظن قتل و تجاوز و صحنه‌های دادگاهی که بارها در آثار مشابه دیده‌ایم.
ضعف در نگارش و طراحی صحنه‌ها
یکی از نکات منفی که در این قسمت نمود داشت، حضور بنرهای مناسبتی در سکانس‌های دادگاه بود که نه تنها جذابیتی به فضا اضافه نکرد بلکه موجب حواس‌پرتی بیننده شد. این نوع بی‌دقتی در دکوراسیون و طراحی صحنه، به عنوان یک نکته ریز اما تاثیرگذار، کم‌احترامی به مخاطب و ضعف در اجرای فنی را نشان می‌دهد.
امید به تغییر و نوآوری در ادامه سریال
با وجود همه نقدها و ضعف‌ها، هنوز نمی‌توان قضاوت قطعی درباره کل سریال داشت. امید می‌رود که «محکوم» در قسمت‌های بعدی از این فرمول‌های تکراری فاصله بگیرد و با ارائه داستانی نو و شخصیت‌پردازی عمیق‌تر، حرف تازه‌ای برای گفتن داشته باشد و این شروع ناامیدکننده را جبران کند. مخاطبان و علاقه‌مندان به آثار شبکه نمایش خانگی انتظار دارند سریال بتواند سکویی برای بازگشت کیفی باشد نه محملی برای تکرار کلیشه‌ها.